آخـــر ایـــن نــالــة ســـوزنـــده اثـــرهـــا دارد | شــب تـــاریـــک فـــروزنـده سحرها دارد |
غـافـل از حــال جگــر ســوختة عشـق مباش | کــــه در آتشکــدة سینــه شــررها دارد |
نالـه سـر میزنـــد از هــر بن مویم چون نی | بــه امیــدی کــه دهــان تـو شکرها دارد |
تــــو در آیینـــه نظــــر داری و ز آن بیخبـــــری | کــه بــه رخســار تـــو آیینــه نظرها دارد |
|
|
در خــور نـــاوک آن تــرک کمـان ابــرو کیست؟ | آنکــه از سینــة صـــد پــاره سپرها دارد |
تــو پسنـــد دل صــــــاحبــنظـــرانی، ورنـــــه | مـــادر دهـــر بــه هر گوشه پسرها دارد |
تیــره شـد روز «فروغی»، به ره عشق مهی | کــه نهـــان در شکــن طــره قمـرها دارد |
|
|
دل در انـــدیشة آن زلـــف گـــرهگیـــر افتـــاد | عـــاقــلان مـژده که دیوانه به زنجیر افتاد |
خـواجه، هی منع من از باده پرستی تا کی؟ | چــه کنـــد بنــده که در پنجة تقدیر افتاد! |
دامــــنش را ز پــی شکـــوه گـــرفتــــن روزی | کــه زبــان از سخــن و نطق ز تقدیر افتاد |
گفتـــم از مسئلـــة عشـــق نـویسم شرحی | هــم ز کــف نــامه و هـم خامه ز تحریر افتاد |
دلبــــــر آمـــد پــی تعمیــــــر دل ویــــــرانـــم | لیکــن آن وقــت کـــه این خانه ز تعمیر افتاد |
نـــامی از جلـــوة خـــورشید جهـان آرانیست | گوئیــا پــرده از آن حســن جهـانگیر افتاد |
پــری از شـــرم تـــو از چشم بشر پنهان شد | قمــر از رشــگ تــو از بــام فلک زیـر افتاد |
دل ز گیســوی تو بگسست و به ابرو پیوست | کــار زنجیــری عشق تو به شمشیر افتاد |
بــس کـــه بـــر نـــالة دل گــوش نـدادی، آخر | هــم دل از نــاله و هــم نـاله ز تأثیر افتاد |
گفــت زودت کشم آن شوخ، «فروغی» و نکشت | تـا چه کردم که چنین کار به تأخیر افتاد!؟ |
|
|
شاهد به کام و شیشه به دست و سبـو به دوش | مستـــانــه می روم ز در پیـــر میفــروش |
خـــواهی که کـــان دل ببــری لعل وی ببوس | خــواهی که نیش غم نخوری جام می بنوش |
مائیـــم و کـــوی عشـق و درونی پر از خراش | مــائیم و بــزم شــوق و دهانی پر از خروش |
دانی که داد بلبل شیـدا ز دســت کیـــست؟ | از دســت آنکـــه کــرد لــب غنچه را خموش |
پنــد کسی چگـــونه نیــوشـــم که آب دو لب | از مــن گرفتــه انــد دو گــوش سخـن نیوش |
گــرچشم فیـــض داری از آن چشمـــة کـــرم | ای دل به سینه خون شو وای چشم تو بجوش |
مـــن والـــه جمـــال تـــو بــا صد هـزار چشم | مــن بنــدة خطــاب تــو بــا صدهــزار گــوش |
بــی جهد از آن دهان نرسد هیچ کس به کام | تـا هست ممکن تو « فروغی»، به جان بکوش |
|
|
کی رفتـــه ای ز دل کـــه تمنــــا کنــم تــرا | کسـی بــوده ای نهفتــه کـه پیدا کنم ترا |
غیبــت نکـــرده ای کـــه شوم طالب حضور | پنهــان نگشتــه ای کــه هــویــدا کنم ترا |
بـــا صـــد هـــزار جلـــوه برون آمدی که من | بــا صـــد هـــزار دیـــده تمــاشــا کنم ترا |
مستـــانه کـــاش در حــرم و دیــر بگـــذری | تـــا قبلـــه گـــاه مؤمــن و تـرسـا کنم ترا |
خـــواهم شبـــی نقـــاب ز رویــت برافـکنـم | خـــورشیــد کعبـــه، مــاه کلیسـا کنم ترا |
گـــر افتـــاد آن دو زلــف چلیپـا به چنگ من | چنــدیـــن هـــزار سلسلـــه در پا کنم ترا |
طــوبی و ســدره گر به قیامت به من دهند | یکجــــــا فــدای قـــامــت رعنــــا کنم ترا |
زیبـا شود بـــه کارگـــه عشــق کـــار مــن | هـرگــه نظـــر بـــه صـــورت زیبــا کنم ترا |
رســـوای عــالمی شدم از شور عــاشقی | تــــرسم خــدا نخـــواستــه رسوا کنم ترا |
|
|
دوش در آغــوشــم آمـــد آن مــه نخشب | کــاش که هرگز سحر نمی شدی این شب |
مهـــوشــی از مهــر در کنـــار مــن آمـــد | چــون قمـــر انـــدر میـــان خــانـه عقرب |
عشــق بـــه جـــایی مــرا رساند که آنجا | گـــردش گــردون نبــود و تــابش کــوکب |
هســت بســی تــا هــوای کعبــة مقصود | کـوشش راکب خوش است و جنبش مرکب |
تــا کـــرم ســـاقی اســت و بــادة بــاقی | کـــام دمــــادم بگیـــــر و جــــال لبـــــاب |
لاف تقـــرب مـــزن بــــه حضـــرت جـــانــان | زآنکــــه خمـــوشنـــد بنــدگـــان مقـــرب |
هــم دل خســرو شکــست و هـم سر فرهاد | عشــوة شیــریــن تنــدخـــوی شکــر لب |
آنکــه خبــــردار شـــد ز مسئلـــة عشــق | کــار نــدارد بـــه هیــچ ملــت و مــذهــب |
روز مـــرا تیـــره ســـاخـــت جعـــد معنبــر | زخــم مـــرا تـــــازه کـــرد عنبــر اشهــب |
هیــــچ مـــــرادم نـــــداد خـــوانـــدن اوراد | یــــار نشــد مهــربـــان ز گفتـــن یـــا رب |
سیمبـــران طــالـــب زرنـــد« فـــروغــی » | جیــــب ملــک دارد ایـــن دعـــای مجــرب |