روزی از راه رسید

که چنان روز مباد

روز ویرانگر سخت

روز طوفانی تلخ

که به دریای وجودم همه طوفان انگیخت

زورق کوچک بشکسته ی ما

در دل موج خروشنده ی دریا افتاد

کاخ امید فرو ریخت مرا

مادر از پا افتاد

مادر خسته تن خسته دلم

ز من آهنگ جدایی دارد

حالت غم زده اش؛ چشم ماتم زده اش

با من گفت :

که از این بند گران عزم رهایی دارد

مادرم " آنکه چو خورشید به ما گرمی داد

پیش چشمم افسرد؛ باغ سرسبز امیدم پژمرد

اشک نه ؛ هستی من

گشت در جانم و از دیده به رخسار دوید

مادرم رفت و به تاریکی شبها گفتم

آفتابم ز لب بام پرید ..