نسخه قابل چاپ

آخـــر ایـــن نــالــة ســـوزنـــده اثـــرهـــا دارد	شــب تـــاریـــک فـــروزنـده سحرها دارد
غـافـل از حــال جگــر ســوختة عشـق مباش	کــــه در آتشکــدة سینــه شــررها دارد
نالـه سـر می‌زنـــد از هــر بن مویم چون نی	بــه امیــدی کــه دهــان تـو شکرها دارد
تــــو در آیینـــه نظــــر داری و ز آن بیخبـــــری	کــه بــه رخســار تـــو آیینــه نظرها دارد

در خــور نـــاوک آن تــرک کمـان ابــرو کیست؟	آنکــه از سینــة صـــد پــاره سپرها دارد
تــو پسنـــد دل صــــــاحبــنظـــرانی، ورنـــــه	مـــادر دهـــر بــه هر گوشه پسرها دارد
تیــره شـد روز «فروغی»، به ره عشق مهی	کــه نهـــان در شکــن طــره قمـرها دارد

دل در انـــدیشة آن زلـــف گـــرهگیـــر افتـــاد	عـــاقــلان مـژده که دیوانه به زنجیر افتاد
خـواجه، هی منع من از باده پرستی تا کی؟	چــه کنـــد بنــده که در پنجة تقدیر افتاد!
دامــــنش را ز پــی شکـــوه گـــرفتــــن روزی	کــه زبــان از سخــن و نطق ز تقدیر افتاد
گفتـــم از مسئلـــة عشـــق نـویسم شرحی	هــم ز کــف نــامه و هـم خامه ز تحریر افتاد
دلبــــــر آمـــد پــی تعمیــــــر دل ویــــــرانـــم	لیکــن آن وقــت کـــه این خانه ز تعمیر افتاد
نـــامی از جلـــوة خـــورشید جهـان آرانیست	گوئیــا پــرده از آن حســن جهـانگیر افتاد
پــری از شـــرم تـــو از چشم بشر پنهان شد	قمــر از رشــگ تــو از بــام فلک زیـر افتاد
دل ز گیســوی تو بگسست و به ابرو پیوست	کــار زنجیــری عشق تو به شمشیر افتاد
بــس کـــه بـــر نـــالة دل گــوش نـدادی، آخر	هــم دل از نــاله و هــم نـاله ز تأثیر افتاد
گفــت زودت کشم آن شوخ، «فروغی» و نکشت	تـا چه کردم که چنین کار به تأخیر افتاد!؟

شاهد به کام و شیشه به دست و سبـو به دوش	مستـــانــه می روم ز در پیـــر میفــروش
خـــواهی که کـــان دل ببــری لعل وی ببوس	خــواهی که نیش غم نخوری جام می بنوش
مائیـــم و کـــوی عشـق و درونی پر از خراش	مــائیم و بــزم شــوق و دهانی پر از خروش
دانی که داد بلبل شیـدا ز دســت کیـــست؟	از دســت آنکـــه کــرد لــب غنچه را خموش
پنــد کسی چگـــونه نیــوشـــم که آب دو لب	از مــن گرفتــه انــد دو گــوش سخـن نیوش
گــرچشم فیـــض داری از آن چشمـــة کـــرم	ای دل به سینه خون شو وای چشم تو بجوش
مـــن والـــه جمـــال تـــو بــا صد هـزار چشم	مــن بنــدة خطــاب تــو بــا صدهــزار گــوش
بــی جهد از آن دهان نرسد هیچ کس به کام	تـا هست ممکن تو « فروغی»، به جان بکوش

کی رفتـــه ای ز دل کـــه تمنــــا کنــم تــرا	کسـی بــوده ای نهفتــه کـه پیدا کنم ترا
غیبــت نکـــرده ای کـــه شوم طالب حضور	پنهــان نگشتــه ای کــه هــویــدا کنم ترا
بـــا صـــد هـــزار جلـــوه برون آمدی که من	بــا صـــد هـــزار دیـــده تمــاشــا کنم ترا
مستـــانه کـــاش در حــرم و دیــر بگـــذری	تـــا قبلـــه گـــاه مؤمــن و تـرسـا کنم ترا
خـــواهم شبـــی نقـــاب ز رویــت برافـکنـم	خـــورشیــد کعبـــه، مــاه کلیسـا کنم ترا
گـــر افتـــاد آن دو زلــف چلیپـا به چنگ من	چنــدیـــن هـــزار سلسلـــه در پا کنم ترا
طــوبی و ســدره گر به قیامت به من دهند	یکجــــــا فــدای قـــامــت رعنــــا کنم ترا
زیبـا شود بـــه کارگـــه عشــق کـــار مــن	هـرگــه نظـــر بـــه صـــورت زیبــا کنم ترا
رســـوای عــالمی شدم از شور عــاشقی	تــــرسم خــدا نخـــواستــه رسوا کنم ترا

دوش در آغــوشــم آمـــد آن مــه نخشب	کــاش که هرگز سحر نمی شدی این شب
مهـــوشــی از مهــر در کنـــار مــن آمـــد	چــون قمـــر انـــدر میـــان خــانـه عقرب
عشــق بـــه جـــایی مــرا رساند که آنجا	گـــردش گــردون نبــود و تــابش کــوکب
هســت بســی تــا هــوای کعبــة مقصود	کـوشش راکب خوش است و جنبش مرکب
تــا کـــرم ســـاقی اســت و بــادة بــاقی	کـــام دمــــادم بگیـــــر و جــــال لبـــــاب
لاف تقـــرب مـــزن بــــه حضـــرت جـــانــان	زآنکــــه خمـــوشنـــد بنــدگـــان مقـــرب
هــم دل خســرو شکــست و هـم سر فرهاد	عشــوة شیــریــن تنــدخـــوی شکــر لب
آنکــه خبــــردار شـــد ز مسئلـــة عشــق	کــار نــدارد بـــه هیــچ ملــت و مــذهــب
روز مـــرا تیـــره ســـاخـــت جعـــد معنبــر	زخــم مـــرا تـــــازه کـــرد عنبــر اشهــب
هیــــچ مـــــرادم نـــــداد خـــوانـــدن اوراد	یــــار نشــد مهــربـــان ز گفتـــن یـــا رب
سیمبـــران طــالـــب زرنـــد« فـــروغــی »	جیــــب ملــک دارد ایـــن دعـــای مجــرب